«Το ίχνος της γραμμής» Δημήτρης Αγγελόπουλος

Δημήτρης Αγγελόπουλος
Μια σειρά από λάδια και σχέδια σε μικρά και μεγαλύτερα μεγέθη δείχνει στο Κέντρο Τεχνών «Μετς» ο Δημήτρης Αγγελόπουλος. Μετά την πρώτη του έκθεση στην Καπλανών, ο ζωγράφος φεύγει από την ασφάλεια του εργαστηρίου και πιάνει ένα χώρο, μαζί ονειρικό και πραγματικό. Τα λάδια του είναι ζωγραφισμένα με σκηνογραφική αντίληψη. Χωρίς να εγκαταλείπει τις κατακτήσεις του, τα πλαστικά του συμπεράσματα από την σπουδή του πορτρέτου, περνά στο σύγχρονο στάδιο της εργασίας του, σε ένα περιβάλλον φαντασιακό. Ανακαλύπτει δηλαδή την ποικιλία των στοιχείων που μπορούν να εκφράσουν τη διάθεσή του. Μπάζει έτσι δέντρα και κλαριά που φανερώνουν, ίσως, έναν εγκλωβισμό ή ζώα και πουλιά με τα οποία ταυτίζεται προβολικά ο ίδιος ή τα πρόσωπα που απεικονίζει. Είναι σαν όψεις της δικής του παρουσίας ή των προσώπων με τα οποία διασταυρώθηκε και γι’ αυτά αφιέρωσε φιγούρες εξωτικών ζώων στο τελάρο του.

Κι είναι φανερή η ανανέωσή του, όχι μονάχα μορφικά. Υπάρχουν στοιχεία φόβ και συχνά το χρώμα του κοιτά προς την παλέτα των «θηρίων» της γαλλικής ζωγραφικής. Επιμένει και προχωρά στην υλικότητα της ζωγραφικής. Όχι με την έννοια ότι απλώς βάζει πολύ πάστα. Όσο ένα έργο είναι χρώμα, σχέδιο, σχήμα, είναι και ύλη: πώς δηλαδή καταπιάνεσαι με το υλικό μέρος, γι’ αυτό και η ζωγραφική κατά ένα τρόπο, είναι η τέχνη της αφής. Η εικόνα, καθώς λέει ο Δασκαλάκης, αφηγείται ή, καλύτερα εικονογραφεί πράγματα, ενώ η ζωγραφική είναι πιο αφηρημένη και υποβλητική. Έτσι και αυτά που ο Αγγελόπουλος κάνει με μολύβι, έχουν μια αξιοθαύμαστη ματιέρα.Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει για πρώτη φορά σχέδια. Το είδος αυτό της ζωγραφικής, που έχει μιαν αυτονομία στην περιοχή της τέχνης, είναι ίσως ένα από τα πιο δύσκολα μα και τα πιο εκφραστικά. Ο Αγγελόπουλος φτάνει συχνά σ’ ένα αποτέλεσμα που μπορεί να μετρηθεί ισότιμα με τους μεγάλους σε αξία ομοτέχνους του.

Ένα άλλο στοιχείο που αφορά τον καλλιτέχνη είναι η μεγάλη εργατικότητα, η απίθανη επιμονή του ζωγράφου, η ασίγαστη προσπάθειά του να κατακτήσει το υλικό και τις μορφές του. Σχεδιάζει ακατάπαυστα, ακούραστα, ψάχνει και την τελευταία γραμμή του, στήνει τις φιγούρες του με άρθρωση που τις κάνει να ζουν στο δικό μας χώρο, ν’ ανασαίνουν τον ίδιο με τον δικό μας αέρα. Στο κέντρο τεχνών «Μετς» δείχνεται μόνο ένα μικρό μέρος μιας μεγάλης παραγωγής που ο Αγγελόπουλος έχει στο εργαστήριό του τον τελευταίο χρόνο.

Με λιτά μέσα ο καλλιτέχνης φτάνει αισθητικά σε αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα. Όταν ρίχνει χρώμα ξέρει να το ταιριάζει μετρημένα, θαυμάσια και η τοποθέτησή του επάνω στο χαρτί είναι τόσο όσο του χρειάζεται σαν τόνος. Εκεί όπου η χρωματική του διάθεση εκδηλώνεται με ένα ελάχιστο μέσο επάνω στο χαρτί είναι σα να μεταγράφει τις πυρετώδεις, γρήγορες πινελιές του Βαν Γκογκ, όχι βέβαια με λάδι, αλλά με χρωματιστά μολύβια.
Το σχέδιό του, όμως, προτιμά να το κρατά ήσυχο και κυριαρχημένο από τη δική του ήρεμη διάθεση. Κυρίως είναι η γραμμή του που τον βοηθά, γιατί έχει μια σπάνια ουσιαστικότητα. Έτσι που, χωρίς να χουν χρώμα, τα σχέδιά του έχουν μια δυνατή χρωματική της πλαστικής ατμόσφαιρας. Η μητέρα, το παιδί, η Μαρία με τα μάτια κλειστά είναι γερές συνθέσεις.

Ο Αγγελόπουλος ζωγραφίζει από αίσθημα. Η γραμμή του είναι το ξεχείλισμα από την προσωπική του συγκίνηση. Η τεχνική του ωριμότητα, σπάνια για την ηλικία του (είναι μόλις 26 χρόνων), μα και το καλλιτεχνικό ένστικτο που δε διδάσκεται, τον βοηθούν στην απόδοση της ιδέας του.

Τα σχέδια αυτά δεν είναι καθόλου κατώτερα, σαν επιτεύγματα, από τα άλλα, τα μεγάλα λάδια του. Τα έργα του αυτά έχουν μια δική τους ζωντάνια και ξαφνιάζουν τον θεατή με τα απρόοπτα εκφραστικά τους αποτελέσματα. Το ίχνος της γραμμής του Δημήτρη Αγγελόπουλου κάνει σταθερά βήματα προς τα μπρος και βρίσκεται στο δρόμο της πραγματικής δημιουργίας.