Στο εργαστήρι
Μια διατομική έκθεσης με τις απόφοιτες Καλών Τεχνών Αθήνας
Ιώ Μαθιανάκη – Μαρία Πετρούτσου
Διάρκεια έκθεσης 08/06 – 30/06
Εγκαίνια: 08/06 και ώρα 19.00 – 22.00
Χώρος εργασίας, συγκέντρωσης, περισυλλογής. Ο χώρος που πλαισιώνει τη δουλειά μου και όπου μπορώ να δω για λίγο τον εαυτό μου ανάμεσα στα έργα μου. Μια λέξη φορτισμένη σχεδόν με τόσες έννοιες όσες και η λέξη σπίτι. Θαλπωρή, ασφάλεια, ελευθερία, έκφραση, εσωτερικότητα, ζωή.
Το μικρό εργαστήριο μου, μέσα μου καταλαμβάνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς εκτός από τον φυσικό του χώρο συμπεριλαμβάνει αμέτρητες εικόνες που προσλαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις από τη θέα που το περιβάλλει, ακόμη κι από τη διαδρομή που κάνω για να φτάσω ως αυτό. Αποτελεί το επίκεντρο στην καθημερινότητα μου και ταυτόχρονα είναι αποκομμένο από την καθημερινότητα και από το χρόνο. Εκεί ο χρόνος γίνεται ενιαίος. Εκεί εμπεριέχονται και ζωντανεύουν όλα τα εργαστήρια στα οποία έχω δουλέψει μαζί με τους ανθρώπους, τις εμπειρίες, τις συζητήσεις, τις άφθονες ώρες δουλειάς, μοναξιάς, παρέας, τις στιγμές απογοήτευσης και χαράς.
Ιώ Μαθιανάκη 2023
Συχνά κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο. Κι άλλες φορές κοιτάζω μέσα σ’ αυτό, πάνω στο τζάμι, πίσω απ’ το τζάμι. Ή παίρνω απόσταση και το κοιτάζω από μακριά. Εντοπίζω κάτι να αντανακλάται πάνω του, έπειτα κάτι από το φόντο να ξεπροβάλει κι ενίοτε εγώ η ίδια εμφανίζομαι εκεί. Ένα με όλα αυτά. Στο εργαστήρι.
Διαφορετικές θεάσεις μέσα από την ίδια αφορμή. Η πολυτέλεια του να αφιερώνεις χρόνο στο να κοιτάζεις, είναι ένα δώρο της ζωγραφικής που απολαμβάνω ιδιαίτερα.
Στο εργαστήρι λοιπόν.
Το αποκαλούμε συχνά «Ο χώρος μου». Λες και διεκδικούμε την θέση μας στον πλανήτη. Ένα προσωπικό φρούριο, με ένα παράθυρο στον κόσμο που θα θέλαμε να βλέπουμε. Εκεί, προστατευμένοι από την καθημερινότητα κι όλα της τα περίεργα, τα γρήγορα και τις δυσκολίες, να ζούμε μια καθημερινότητα άλλη, ασκητική μα ελπιδοφόρα. Μέσα από μια συνθήκη μοναξιάς που ωστόσο, προσφέρει μια μοναδική πιθανότητα ουσιαστικής επικοινωνίας με τους άλλους.
«Ο χώρος μου». Είναι εκεί όπου η μοναχικότητά μου, βρίσκει την υλική συντροφιά που χρειάζεται για να εξαϋλωθεί. Εκεί, όπου το σώμα ενεργεί σε απόλυτη αρμονία με το πνεύμα, με το συναίσθημα. Η ύπαρξή μου όλη βρίσκεται σε ισορροπία. Όλα όσα νιώθω και σκέφτομαι είναι όπως πρέπει να είναι. Εκεί ανήκω. Εκεί ο χρόνος παίρνει την πραγματική του διάσταση. Ούτε σε κυνηγά, ούτε χάνεται. Εκεί όλα συμβαίνουν με τρόπο φυσικό δίχως να εξηγούνται ή να απαιτούν αναλύσεις. Ένα προσωπικό καταφύγιο.
Μέσα εκεί βρίσκονται τα έργα μου, τα εργαλεία και τα υλικά μου, αντικείμενα που αγαπώ, μου χάρισαν ή συνέλεξα από την οικογένειά μου, βιβλία και σημειώσεις, ίσως κάποια λουλούδια, ένα ραδιόφωνο κι εγώ η ίδια. Κι από το παράθυρο, όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Δέντρα, μαγαζιά, άνθρωποι, μέρα, νύχτα. Όλα αυτά λοιπόν είναι που ζωγραφίζονται.
Μαρία Πετρούτσου 2023
Στην διατομική έκθεση στο εργαστήρι αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα σε δύο εικαστικές προσεγγίσεις μιας παράλληλης πορείας φοίτησης, πριν και μετά την Καλών Τεχνών Αθήνας. Η Ιώ Μαθιανάκη και η Μαρία Πετρούτσου συνομιλούν σε ένα εικαστικό αποτέλεσμα που προέκυψε κατά την κοινή τους πορεία στο εργαστήριο.
Στην έκθεση αυτή μπορούμε να παρατηρήσουμε, σκέψεις, εικόνες, ερεθίσματα και καθημερινούς προσυλλογισμούς γύρω από τα τετριμμένα. Μέσα από δύο πιο κλασικές, ρομαντικές ή μετ-ιμπρεσσιονιστικές προσεγγίσεις, οι δύο καλλιτέχνες αγκαλιάζουν την ζωγραφική διαδικασία και την επαναφέρουν στην αποκρυστάλλωση μιας φευγαλέας εντύπωσης, μιας ταπεινής στιγμής.
Αξίζει να παρατηρήσουμε τα κοινά βιώματα υπό διαφορετική ερμηνεία. Ίδια θέματα που ερωτούν αν η ζωγραφική αποτελεί το μέσο έκφρασης ενός κρυμμένου ψυχισμού και αν ο καλλιτέχνης είναι ο φορέας νοημάτων ενός εικαστικού λεξιλογίου, που μας καλεί έμμεσα να το αναγνώσουμε. Εδώ, αυτοπροσωπογραφίες ή πορτραίτα, καβαλέτα και παλέτες, τοπιογραφίες και νεκρές φύσεις πάλλονται στην γρήγορη πινελιά της Μαρίας Πετρούτσου ή αχνά ανιχνεύονται στον κρυφό και ήρεμο ζωγραφικό παλμό της Ιώς Μαθιανάκη. Αυτή η παρατήρηση του διαφορετικού, παρόλο κοινού βιώματος, μας διδάσκει πως να αφουγκραστούμε τις συναισθηματικές πτυχές έκφρασης του καλλιτέχνη.
Το εργαστήρι, άλλωστε όπως μας είπαν και οι εικαστικοί είναι ένας τόπος ιερός, ένας τόπος δέσμευσης και υλοποίησης της ιδέας. Η επιρροή του και η κοινή πορεία των εικαστικών σε αυτόν τον διαμοιρασμό χώρου και ιδεών, αποτελεί έναν έλλογο, δημιουργικό και πνευματικό διάλογο. Η παρατήρηση και η σύγκριση των δύο αυτών κόσμων, διανθίζει κριτικά την σκέψη και εξελίσσει την δυναμική σχέση της ζωγραφικής στην παραγωγική διαδικασία. Αυτό ακριβώς, είναι και το ζητούμενο που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στην σχεσιακή παρουσίαση της συγκεκριμένης διατομικής έκθεσης.
Κείμενο & Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού
ΕΝ
The laboratory
An inter-individual exhibition with the graduates of Fine Arts of Athens
Io Mathianaki – Maria Petroutsou
Exhibition duration 08/06 – 30/06 | Opening: 08/06 and time 19.00 – 22.00
Space for work, gathering, contemplation. The space that frames my work and where I can briefly see myself among my works. A word loaded with almost as many meanings as the word home. Warmth, security, freedom, expression, interiority, life.
My small laboratory, within me, occupies much larger dimensions as, in addition to its physical space, it includes countless images that I take in with all my senses from the view that surrounds it, even from the route I take to get there. It is the focus of my everyday life and at the same time it is detached from everyday life and from time. The time becomes unified. All the laboratories in which I have worked with people, the experiences, the conversations, the abundant hours of work, solitude, company, the moments of frustration and joy are contained and brought to life there.
Io Mathianaki 2023
I often look out the window. And other times I look inside it, on the glass, behind the glass. Or I distance myself and look at it from afar. I detect something reflected on it, then something from the background emerges and sometimes I myself appear there. One with all that. In the lab.
Different views through the same occasion. The luxury of taking time to look is a gift of painting that I particularly enjoy.
Ιn the laboratory, I guess.
We often call it “My Space”. It’s as if we’re claiming our place on the planet. A personal fortress, with a window to the world we would like to see. There, protected from everyday life and all its strangeness, rapidity and difficulties, to live a different everyday life, ascetic but hopeful. Through a condition of loneliness that, however, offers a unique possibility of meaningful communication with others.
“My space.” It is there where my loneliness finds the material companionship it needs to be sublimated. There, where the body acts in absolute harmony with the spirit, with the emotion. My whole being is in balance. Everything I feel and think is as it should be. That’s where I belong. That’s where time takes on its true dimension. He neither chases you nor gets lost. There everything happens in a natural way without being explained or requiring analysis. A personal haven.
In there are my projects, my tools and materials, objects I love, given to me or collected by my family, books and notes, maybe some flowers, a radio and myself. And through the window, the rest of the world. Trees, shops, people, day, night. All this is what is being painted.
Maria Petroutsou 2023
In the inter-individual exhibition in the laboratory, we vacillate between two visual approaches of a parallel course of study, before and after the Fine Arts of Athens. Io Mathianaki and Maria Petroutsou are talking about a visual result that arose during their joint course in the workshop.
In this exhibition we can observe, thoughts, images, stimuli and daily meditations around the trivial. Through two more classical, romantic or post-impressionist approaches, the two artists embrace the painting process and return it to the crystallization of a fleeting impression, a humble moment.
It is worth observing the common experiences under a different interpretation. Same topics that ask if painting is the means of expressing a hidden psyche and if the artist is the carrier of meanings of a visual vocabulary, which indirectly invites us to read it. Here, self-portraits or portraits, easels and palettes, landscapes and still life pulsate in the quick touch of Maria Petroutsou or faintly detected in the hidden and calm painting pulse of Io Mathianaki. This observation of the different, yet common experience, teaches us how to listen to the emotional aspects of the artist’s expression.
The laboratory, after all, as the artists told us, is a sacred place, a place of commitment and realization of the idea. His influence and the common course of the visual arts in this sharing of space and ideas, constitutes a logical, creative and intellectual dialogue. The observation and comparison of these two worlds, critically intersperses the thinking and develops the dynamic relationship of painting in the production process. This is precisely the issue we are asked to address in the relational presentation of this specific inter-personal exhibition.