«Φρόνηση & Πάθος»
Ατομική έκθεση ζωγραφικής του Δημήτρη Παπαδόπουλου στο Κέντρο Τεχνών Μετς
https://www.athinorama.gr/texnes/event/dimitris_papadopoulos_fronisi_kai_pathos-10083750/
Εγκαίνια: Πέμπτη 21/11/2024 και ώρα 19:00 – 22:00
Διάρκεια έκθεσης: 21/11 – 14/12/2024
Eπιμέλεια έκθεσης: Νιόβη Κρητικού
Κείμενα: Νιόβη Κρητικού, Δημήτρης Παπαδόπουλος
Οδός: Ευγενίου Βουλγάρεως 6 , Μετς, 11636
Στο έργο του Δημήτρη Παπαδόπουλου, η ζωγραφική συνδέεται βαθιά με το εικαστικό ιδίωμα των πατέρων της Αναγέννησης, όπως του Ντα Βίντσι, του Ραφαήλ και του Ρέμπραντ. Ωστόσο, ο Δημήτρης διαπλάθει τις επιρροές αυτές με μια σύγχρονη ματιά, αφαιρώντας και αναπλάθοντας το φόντο και επιμέρους στοιχεία. Η ένδυση, τα σχήματα και τα μοτίβα αποκτούν κεντρικό ρόλο, αναδεικνύοντας μια σύγχρονη αφαιρετική γλώσσα, που αναπλάθει το εμβληματικό ύφος της Αναγέννησης, ενώ συνομιλεί με το παρόν. Έτσι, η τέχνη του μετουσιώνει τον κλασικισμό σε μια νέα σύνθεση, διατηρώντας τη δραματικότητα και το βάθος, σαν ένα θεατρικό έργο με νύξεις στους ποιητικούς μύθους του Σαίξπηρ και του Γκαίτε.
Η αφήγηση στο έργο του Παπαδόπουλου αναδύεται μέσα από φιλοσοφικά ερωτήματα, αναζητώντας τις διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, της εξουσίας και της αλήθειας. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης επισημαίνει τη σημασία της νοητικής και ηθικής ανάπτυξης, θέτοντας την τέχνη ως μέσο υπέρβασης της καθημερινής σύγχυσης και επαναληπτικότητας. Όπως σημειώνει, η διαδρομή από την πλάνη προς την αντικειμενική αντίληψη απαιτεί προσοχή, υπομονή και επιμονή, με κάθε επιμελή δημιουργό να επιδιώκει τη μετάβαση από το φαινομενικό στο αληθινό.
Στο εικαστικό του σύμπαν,
ο Παπαδόπουλος εισάγει τις μορφές των καβαλάρηδων της Αποκάλυψης από το κείμενο του Ιωάννη, αναπλάθοντας τη θρησκευτική και μυθική διάστασή τους. Ο πρώτος καβαλάρης, μορφή στοχαστική και αγνή, παρουσιάζεται ως ένα ιδεατό πνεύμα που φέρει έναν ηθικό στοχασμό και μια έντονη αμφιβολία. Σε μια αφηγηματική κίνηση, αυτός αποσύρεται από τον θείο προορισμό του για να έρθει σε επαφή με τον ανθρώπινο κόσμο, έναν κόσμο φθαρτό και γεμάτο πάθη. Η αναγνώριση της πτώσης των ανθρώπων γίνεται το βάθρο για έναν διάλογο ανάμεσα στη θρησκευτική ιδέα και την ανθρώπινη φύση. Ο καβαλάρης παρατηρεί, κρίνει και αναζητά το βαθύτερο νόημα που κρύβεται πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την αδιαφορία για τη γνώση και τη θλίψη της φθαρτότητας.
Μέσα από τη ζωγραφική του Δημήτρη Παπαδόπουλου, η εικαστική δημιουργία εξελίσσεται σαν ένα στοχαστικό δοκίμιο, το οποίο δεν αποφεύγει τις σκιερές και συχνά ζοφερές όψεις του ανθρώπινου χαρακτήρα. Η εικονική αμφισβήτηση που ο καλλιτέχνης ενσωματώνει προσκαλεί τον θεατή να αναλογιστεί τις θεμελιώδεις αξίες που καθορίζουν την ανθρώπινη πρόοδο, όπως η αλήθεια, η ηθική και η νοητική αναζήτηση. Ο Δημήτρης δημιουργεί έτσι έναν εικαστικό χώρο όπου η παράδοση συνδιαλέγεται με το νέο, και οι φιγούρες του, διαποτισμένες από έναν αμείλικτο και ταυτόχρονα τρυφερό διάλογο με την ανθρώπινη μοίρα, αντηχούν τη διαχρονική πάλη του ανθρώπου για φώτιση και κάθαρση.
Νιόβη Κρητικού
Λίγα λόγια από τον εικαστικό:
«Είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη πρόοδο και την εικαστική δημιουργία να μην ξεχνάμε θεμελιώδη γνωρίσματα όπως η νόηση, η ηθική, η αλήθεια. Τόσο η ενασχόληση με την επιστήμη όσο και με την τέχνη είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από την οδυνηρή σύγχυση και μηχανική επαναληπτικότητα της καθημερινής ζωής σε έναν κόσμο ορθό και άχρονο. Οδεύοντας προσεκτικά, με υπομονή, προσήλωση και πόθο μπορεί κάθε επιμελής σπουδαστής, εικαστικός και ερευνητής να ξεφύγει από τον κόσμο της πλάνης και της φαινομενικότητας, στον κόσμο της αντικειμενικής αντίληψης και σκέψης.
Στην ενότητα αυτή χρησιμοποιώ τις μορφές των καβαλάρηδων της αποκάλυψης του Ιωάννη (Καινή Διαθήκη βιβλίο “Απ 6,1-8”) για να πλάσω έναν μύθο περιγράφοντας την παθολογική, σηπτική φύση του ανθρώπου. Στη μορφή του πρώτου καβαλάρη αποδίδω έναν στοχαστικό, ακέραιο χαρακτήρα ο οποίος κατοικεί σε ένα θρησκευτικό χωρίο ιερό και άυλο, στο οποίο υπάρχει άμορφος ως μια ιδέα. Καθαρό και αγνό πνεύμα, αμφισβητεί το στενάχωρο καθήκον που του έχει ανατεθεί από τον Θεό. Επιλέγει, από λύπηση, να αποχωρήσει μαζί με τη στρατιά του και τους υπόλοιπους καβαλάρηδες για να γνωρίσει τους γήινους ανθρώπους. Διχάζεται και αμφιβάλει για τον θεατό κόσμο, ο οποίος δεν του είναι γνώριμος. Με ένα υποτιθέμενο αίσθημα υψηλής ηθικής εξετάζει και κρίνει τον υλικό και ψυχικό κόσμο των ανθρώπων, αναζητά τους λόγους που ο δημιουργός τους, τους δικάζει με αυτόν τον τρόπο.
Σύντομα αναγνωρίζει το λανθασμένο της επιλογής του. Ο κόσμος των ανθρώπων είναι φθαρτός, γεμάτος πλάνες. Θύματα των παθών τους, απαρνιούνται το πνεύμα, χλευάζουν νόηση και ηθική, αλήθεια και γνώση, ωραίο και υψηλό, ζουν οκνηρά και επιπόλαια, στη ζοφερότητα των σκοτεινών τους επιθυμιών, μακριά από το φως της φρόνησης.»
Δημήτρης Παπαδόπουλος
ΕΝ
Prudence & Passion
Solo Painting Exhibition by Dimitris Papadopoulos at Mets Art Center
Opening: Thursday, November 21, 2024, from 7:00 PM to 10:00 PM
Exhibition Duration: November 21 – December 14, 2024
Curator: Niovi Kritikou
Texts: Niovi Kritikou, Dimitris Papadopoulos
Address: Evgeniou Voulgareos 6, Mets, 11636
In Dimitris Papadopoulos’s work, painting is profoundly connected to the artistic idioms of the Renaissance masters such as da Vinci, Raphael, and Rembrandt. However, Dimitris reinterprets these influences with a contemporary vision, deconstructing and reimagining the background and specific details. Garments, shapes, and patterns assume a central role, introducing a modern abstract language that redefines the iconic Renaissance style while engaging with the present. Through this approach, his art transforms classicism into a new composition, maintaining its drama and depth, akin to a theatrical play with allusions to the poetic myths of Shakespeare and Goethe.
The narrative in Papadopoulos’s work emerges from philosophical questions, delving into the dimensions of human nature, power, and truth. The artist himself emphasizes the significance of intellectual and moral development, positioning art as a means to transcend the daily confusion and mechanical repetition of life. As he notes, the journey from illusion to objective perception requires care, patience, and persistence, with every diligent creator striving to transition from the superficial to the genuine.
In his visual universe,
Papadopoulos introduces the figures of the Four Horsemen of the Apocalypse from the text of John, reimagining their religious and mythical dimension. The first horseman, a contemplative and pure figure, is portrayed as an ideal spirit, embodying moral reflection and deep doubt. In a narrative motion, he withdraws from his divine mission to encounter the human world, a world of decay and passions. The recognition of human fallibility becomes the foundation for a dialogue between the divine concept and human nature. The horseman observes, judges, and seeks the deeper meaning behind human suffering, their disregard for knowledge, and the sorrow of mortality.
Through Dimitris Papadopoulos’s painting, visual creation evolves into a reflective essay, fearlessly exploring the dark and often somber facets of human character. The visual questioning embedded by the artist invites the viewer to contemplate the fundamental values that define human progress, such as truth, morality, and intellectual inquiry. Dimitris creates a visual realm where tradition converses with the new, and his figures, imbued with a relentless yet tender dialogue with human destiny, resonate with the timeless struggle for enlightenment and redemption.
Niovi Kritikou
A few words from the artist:
“It is essential for human progress and artistic creation to not forget fundamental traits such as intellect, morality, and truth. Both science and art represent humanity’s effort to escape the painful confusion and mechanical repetitiveness of daily life and move toward a just and timeless world. By proceeding cautiously, with patience, dedication, and longing, every diligent student, artist, and researcher can transcend the realm of illusion and superficiality, arriving at a world of objective perception and thought.
In this series, I use the figures of the Four Horsemen of the Apocalypse from the Book of Revelation (New Testament, Revelation 6:1-8) to construct a myth that describes the pathological, decaying nature of humanity. The first horseman represents a contemplative, virtuous character who resides in a sacred, ethereal domain, existing as a formless idea. Pure and untainted, he questions the burdensome duty assigned to him by God. Out of pity, he chooses to depart with his army and the other horsemen to acquaint himself with earthly humans. He is torn and doubts the material world, which is unfamiliar to him. With an assumed sense of high morality, he examines and critiques the material and spiritual worlds of humans, seeking the reasons why their creator judges them in such a manner.
Soon, he recognizes the error of his choice. The human world is corrupt and full of illusions. Victims of their passions, they forsake the spirit, ridicule intellect and morality, truth and knowledge, beauty and the sublime, living lazily and carelessly amidst the gloom of their dark desires, far from the light of wisdom.”
Dimitris Papadopoulos